چند تا آهنگ قدیمی که همه دلخوشیایمه

یادمه اون موقعی که داداشم تازه دانشجو شده بود , یه نوکیا N73 مشکی داشت در واقع دو تا داشت , یکیشو دزدین ازش بعد رفت یه دونه عین همون قبلی خرید منتها دومیه کار کرده بود ... و خوب این رو هم یادمه با این که تو تهران درس میخوند یه نسخه از فایلای گوشی روی سیستم خونه همیشه داشت و خوب منم قطعا اون فایلا رو چک میکردم دیگه ! داداشم آهنگ کم گوش میداد و خوب هنوزم کم گوش میده ولی یه آلبوم بین اون آهنگاش تو همون سن و سال بچگی به نظرم خیلی خوب میومد. آلبوم یادگاری سیاوش قمیشی
این که امشب بعد هفت هشت سال دیدم متن تک تک آهنگای محبوب اون روزام رو هنوز تقریبا حفظم خیلی برام جالب بود , نکته جالب ترش شاید این باشه که امشب که گوش میدادم بغض کردم , معنی خیلی آهنگا رو الان میفهمم , اندوه پشت بعضی آهنگا رو ...
آلبوم رو که باز میکنم یه نگاه به اسم تک تک آهنگا میندازم , اسم هر کدوم رو که میخونم لبخند میزنم و با خودم میگم عههه !!!
" آخر اون همه لبخند و سرود , چشم پر حسادت زمونه بود "
 

پ.ن. 1 :آهنگ بالا اسمش خیلی ممنونه و بیت بالاترش از آهنگ بی تو عه .
پ.ن. 2 : راستی ... وقتی گوشی جدیدشو گرفت فایلهای رو سیستم رو ریخت تو گوشی جدیدش .

فرند زون به بیان ادبی !

" کوشید لبخندی بزند و آرام شود ،اما چانه اش می لرزید و سینه اش همچنان در تلاطم بود .

بعد از دقیقه ای سکوت گفت : به شما فکر می کنم. شما چقدر خوبید. دل من باید از سنگ باشد که این صفای شما را احساس نکنم... می دانید که الان چه فکری در سرم بود؟ شما دو نفر را با هم مقایسه می کردم. چرا شما جای او نیستید؟ چرا او به خوبی شما نیست؟ درست است که من او را بیش تر دوست دارم، اما شما از او خیلی بهترید! "

شب های روشن - فیودور داستایفسکی - نشر ماهی - ترجمه سروش حبیبی

دلتنگ (2)

چیزی که به طرز وحشتناکی امروز دلم میخواست این بود که برم دریا , یه ساحل خلوت باشه و برم تو آب , برم جلو و موجها بزن بهم , برم جلو و جلوتر و تا سینه ام آب بیاد ,
یه مدت خیلی طولانی وایسم اونجا موجها تکون بدن منو و خودم بدست اونها بسپرم , رها کنم خودمو , ول کنم همه چیزو چشمها رو ببندم و به هیچ چیزی فکر نکنم , باد رو حس کنم رو صورتم , هیچ چیزی نشنوم جز صدای دریا , ز غوغای جهان فارغ ...

خسته شدم از این وضعیتی که این روزا دارم , فقط دلم میخواد این چند روز پایانی حضورم تو تهران هم تموم بشه , تهران برای من پر از آدم ها و چیزهایی هست که دوستشون دارم , دختری که دوستش دارم اینجاست , رفقایی که باهاشون زندگی میکنم اینجاست , ماگ سفید خوشگلم اینجاست , زندگیم اینجاست , چیزهایی که باشون سر و کله میزنم اینجاست . ولی , ولی , ولی دلم یک دنیا تنگ شده برای شهر و دیار , فقط دلم میخواد برم پیش خانواده و رفیقای قدیمم , به معنای واقعی کلمه میخوام برم خونه ...

میگن که خونه یا به قول غربیا Home جاییه که توش استراحت میکنیم و دوباره شاد و پر انرژی میشیم و مامن امنیه که توش از استرس ها و بدبختیای روز مره رها میشیم , الان واقعا نیاز دارم برم خونه ی پدری ; و فکر خیلی مریض و ناراحت کننده ای که وجود داره اینه که یه روزی میرسه که این هوم و خانه ی دوست داشتنی رو دیگه نداریم و چقدر اون روزها سخته ...

خدایا ! من اصلا آدمی نیستم که یاد تو در تک تک لحظه هام جاری باشه و حقیقتا بنده ی مومنت نبودم به نظرم ولی پناه میبرم به خودت از روزایی که هیچ جایی رو نداریم که بریم اونجا و دلمون قرص و محکم بشه دوباره ...

غم دوست داشتنی

ای عاشقان ، ای عاشقان ، من از کجا ، عشق از کجا
ای بیدلان ، ای بیدلان ، من از کجا ، عشق از کجا
گشتم خریدار غمت ، حیران به بازار غمت
جان داده در کار غمت ، من از کجا ، عشق از کجا
ای مطربان ، ای مطربان ، بر دف زنید احوال من
من بیدلم ، من بیدلم ، من از کجا ، عشق از کجا
عشق آمده است از آسمان ، تاخود بسوزد بد گمان
عشق است بلای ناگهان ، من از کجا ، عشق از کجا

 

پ.ن. : یکی از بهترین قطعه هایی که شنیدم , توصیف کردناش عالیه , غم توی صداش عالیه , توصیه میکنم گوش بدید بهش ..

 

یک ساعت قبل غروب

تو آهنگ "ای ساربان" یه جاش محسن نامجو میگه که :
پس از تو نمونم برای خدا ...
جدا از قشنگ و لطیف بودنش , با چنان سوزی میخونه که دل هر بنی بشری رو میسوزونه .
دچار شدن به اون سوز رو برای همه آرزو میکنم, دچار که نه , نصیبشون بشه  ...

پ.ن. : این چند روز اخیر که تلگرام قطع بوده زندگی آروم تر گذشته و به نظرم خوبه .

هستند هنوز ...

" صرفا واقعیت مرگ آشنایی نزدیک , مطابق معمول در همه ی کسانی که از آن با خبر میشدند, این احساس خشنود کننده را به وجود می آورد که : اوست که مرده , نه من . هر یک از آنها فکر یا احساس می کرد : چه خوب ! او مرده است ولی من زنده ام . اما آشنایان نزدیک تر یا به اصطلاح دوستان ایوان ایلیچ نمیتوانستند از این فکر هم اجتناب کنند که اکنون ناچارند در مراسم تدفین شرکت جویند و از بیوه اش دیدار به عمل آورند و به او تسلیت بگویند تا تکالیف بسیار ملال آور آداب معاشرت انجام گیرد . "

اخیرا یکی از بستگان رفیق صمیمیم فوت شد و من اوایل فوت بنده خدا یه جورایی فکر میکردم حق با تولستوی باشه و این داستانا خیلی صحت نداشته باشه تا این که رفیقمو حضوری دیدم و باهاش صحبت کردم و دیدم چقدر دلش شکسته , چقدر غم تو چشمهاشه , چقدر اندوه و غصه تو وجودشه و بعضی وقتها ناخودآگاه بغض میکنه .

پارسال که کتاب مرگ ایوان ایلیچ رو خوندم به نظرم اومد که این بخش از کتاب یه خورده ای یه جوریه ! یعنی نمیشه که اینجوری باشه ! اوکی قطعا کسانی که اینجوری فکر میکنن ولی احتمالا هستند افرادی که واقعا ناراحت بشن  . این اتفاق اخیر باعث شد که بفهمم  شاید خیلی هم حق با تولستوی نیست , هستند کسایی که بعد مرگشون مردم به نیکی ازشون یاد میکنن و دلشون واقعا براشون تنگ میشه و اشک هایی که براشون میریزن واقعیه ...

پ.ن.1 : متن از کتاب "مرگ ایوان ایلیچ" نوشته لئو تولستوی - نشر قطره
پ.ن.2 : امیدوارم که نظرم در مورد غلط بودن جمله تولستوی در گذر زمان عوض نشه و این که خودم آدمی باشم که بعد مرگم دلی برام تنگ شه ...

پنچ شنبه شانزده آذر

خیلی خوبه آدم یکی رو داشته باشه و با دیدنش انقدر خوشحالت کنه به معنای واقعی کلمه فول شارژ بشی !
پ.ن. : روز دانشجو مبارک !

ناداری

گوشیمو یه جوری کوک کرده بودم که بیدار شم و برم اگه غذای اضافه ای هنوز مونده , بگیرم . رسیدم به مسیول مربوطه و در جواب درخواست من گفت باید بری نگهبانی خوابگاه  2500 کارت بکشی و فیششو بیاری تا بهت از غذاهای اضافه بدم . با انبوهی از تعجب و دلخوری و حق به طرف دادن و فیلینگ بی پولی(!) و یه ذره خواب آلودگی برگشتم سر جام و خوابیدم دوباره ...

نصف سالاد ماکارونی هم اتاقیم مونده بود , اونم غذا نداشت ولی خوب از سر کوچه سالاد ماکارونی آماده گرفته بود واسه خودش , داشتم اون یک سوم نون سنگکی که گرم کرده بودم رو با نصفه سالاد میخوردم و سعی داشتم یه مقداری تهش واسه خود صاحب غذا بمونه که خودش یه خورده بخوره آخر شبی . تو همین لحظه ها داشتم به یکی دو شب گذشته فکر میکردم که به لطف این تخفیف های اپ های غذا به مردم ده , چقدر سیر و پر شده بودیم و زندگی اون روی لاکچریشو به ما هم نشون داده بود !

 

دستان

طرفای ساعت پنج عصر بود که به بچه ها گفتم : چه وضعشه ؟ این آخر هفته رو به خاطر این مسخره بازی نتونستیم بخوابیم و فردا هم که شنبه است ! میشه دو هفته که نتونستم اونقدری که دلم میخواد بخوابم ! دستان برگشت گفت :

welcome to grown ups life

حرفش جالب بود , به نظرم خیلی داشت درست میگفت ..

پ.ن. 1 : دستان به معنی دست ها نیست و اسم رفیقمه  که شیش هفت سالی از من بزرگتره 

پ.ن. 2 : این عکس رو تو مترو انقلاب دیدم و خیلی به دلم نشست حقیقتا ! جس خوبی داره ...

گم کردگی ولایت

سفر کردم که یابم بلکه یارم را
نجستم یار و گم‌کردم دیارم را

کاملا اتفاقی و ساعت سه نصفه شب فهمیدم که شاعر چطوری دیارشو گم کرده ، این همه مدت گوش میدادمش و واسم سوال بود آخه چجوری ؟

فرض بفرمایید یار گرامی تو یه شهر و دیار دیگه رندگی کنه ، شما از شهر خودت بزنی بیرون که یارو پیدا کنی قطعا سفر طولانی و سختیه ، یعنی باید منزل به منزل و شهر به شهر بگردی و خوب احتمالا هی سفرت بیشتر طول بکشه و به جایی برسه که یادت بره اهل کجا بودی و دیارتو گم میکنی ...

پ.ن. : جاده اسالم - خلخال